Het is mooi een raam te zijn waarin het licht niet dooft voor al wie denkt: 'Het is al laat'.

ik ben je achternagegaan maar ik vond je niet de wind was ongenadig, kou steeg uit de grond omhoog ik dacht aan sprookjes waarin wie fouten maakt verandert in een boom, een steen maar ik geloofde niet in sprookjes ik geloofde in seizoenen, in dag en nacht, in eens en ooit, ooit zou ik je vinden er was leegte die gevuld zou worden wind die luwen zou en straks de zon, die als een zoeklicht langs de hellingen zou gaan - Miriam Van hee Uit: Achter de bergen, 1996

Die dag in de zomer vertelde een vriend dat hij zich door een vriendin had laten omhullen om zich lid te maken van een dating-site. Het was zo'n dag dat het bijna te veel was om je schoenen aan te trekken. Ik trok ze dan ook zeer traag aan. Ik was de avond daarvoor met kleren aan in slaap gevallen. Later in de kroeg zeiden al mijn mannelijke vrienden min of meer hetzelfde als ze hoorden dat het uit was: 'Wat een hoer.' Er was ook een meisje in de kroeg die tegen iedereen die het wilde horen en iedereen die het niet wilde horen zei dat ze een vrouw met een relatie was. Ik sloeg geen enkel hoofd op de bar, maar wel vele biertjes achterover. Mijn handen en voeten voelden permanent koud aan. Kortom: enerverend avondje waar helaas geen foto's van genomen zijn. Hoewel ik in mijn dagboek normaalgesproken alleen opschreef met wie ik in bed belandde, met daarachter tussenhaakjes de kwalificaties goed, matig of slecht, en slechts een enkele maal mijn verbazin

Standing at the crossroads, trying to read the signs To tell me which way I should go to find the answer, And all the time I know, Plant your love and let it grow Let it grow, let it grow, Let it blossom, let it flow In the sun, the rain, the snow, Love is lovely, let it grow Looking for a reason to check out of my mind, Trying hard to get a friend that I can count on, But there's nothing left to show, Plant your love and let it grow Time is getting shorter and there's much for you to do Only ask and you will get what you are needing, The rest is up to you Plant your love and let it grow Let it grow, let it grow, Let it blossom, let it flow In the sun, the rain, the snow, Love is lovely, let it grow De akeleien komen stilaan piepen, papa. In gedachten zie ik je wijzen en lachen.

Samen kunnen we lichtjes maken als het heel erg donker is En als het dan te lichtjes wordt is met weer donker ook niks mis - Lars van der Werf Uit: Versjes van Lars

Een lift veroorzaakt gêne die je zwijgen laat als je wilt praten en praten als je wilt zwijgen. Een plotselinge omhelzing of ineens een linkse directe horen tot de mogelijkheden. Ook als er niets is gebeurd: het schokje waarmee hij stilstaat, komt altijd als een verlossing. Maar alleen lijkt hij wel een warm bad. Of je nu omhoog of omlaag gaat, je moet er veel te snel uit. - Anton Korteweg Uit: Ouderen zijn het gelukkigst. 2009.

Ik wil niet goed zijn, niet leuk, niet sterk, niet dapper, niet aardig, niet vrolijk, niet grappig, niet eerlijk en niet verstandig, en ook niet de wijste, de beste, de eerste of de laatste - alleen maar klein beetje, een tikkeltje onvindbaar (behalve voor jou). - Toon Tellegen

Wilt u nu afronden? u overschrijdt uw tijd ja, alleen nog even dit heel kort dan hoe ze die avond bij me kwam in die andere stad waar ik doelloos leefde hoe ze er alles voor over had om bij me te komen die avond die donkerblauwe avond zachte regen in het gouden lamplicht op het macadam van de straat hoe we samen lagen en liefde dat grote woord waar ik geen ander voor vinden kan in tijdloosheid ons omhelsde sindsdien in tiktakkende onrust verliet ik haar vaak maar en dat wou ik nog even zeggen weggaan deed ik nooit meer bij haar u heeft uw punt gemaakt - Remco Campert Uit: Een oud geluid. 2011.

Ik ga nu slapen met mijn verdriet. Zelf slaapt het al. Het voelt mij niet. Jaagt het zich op van droom naar droom, zo bang als ik voor dwalende vragen? Ik weet het niet. Ik lig en kijk het zwart in. Ik ben ver van het lijf dat naast me ademt. Ik gebied mijn hersens, tevergeefs, te doven. Zij spinnen een eentonig lied, verjagen slaap maar niet verdriet, dat in zijn droom mijn slaap verbiedt. En als het ontwaakt? Vlucht ik dan? Sla ik? Omhels ik het? Het lichaam naast me beweegt. Het kreunt. Ik ken het niet. - Geert Van Istendael (Voor D)

er liepen twee vrouwen in een straat ze vonden elkaars schoenen lelijk dat is het enige dat ooit tussen hen is gebeurd ze kruisten elkaar keken naar elkaars schoenen vonden die lelijk - Maud Vanhauwaert Uit: Ik ben mogelijk

Vierentwintig uur per dag denkt iets aan jou in mij en vandaag dacht het aan die ene lach van toen ik iets liefs tegen je zei - Lars van der Werf Uit: Versjes van Lars

De muren moeten nog warm zijn van het vuur dat er brandde. Kleren liggen op een stoel, de geuren voor later in de draden opgeslagen. Vergeet geen detail. Zo is het. Zo klinkt het. Zo mild valt het licht. Dit beitelen in steen terwijl het leeft. Het huis moet blijven staan om in te slapen als het weg is. Verzin nu je erin bent hoe het vroeger was. Zet de dingen op hun plaats om terug te kunnen vinden bij gemis. - Ruth van Rossum Uit: Sakasegawa. 2012.

Papa. Vandaag ben ik geen raam, heb ik geen licht en denk ik ‘Het is te laat’. Te laat voor al die dingen waarvan we ooit droomden samen. Het was al langer vijf voor twaalf, nu is het middernacht. Alle mensen gingen slapen en jij werd nooit meer wakker. Ik mis alle dingen die jij nu mist door er niet te zijn. Kon ik het allemaal maar delen door gewoon je deur binnen te wandelen, die knarsend toch altijd open ging. En was je maar de ladder, waarop dat piepnieuw nageslacht omhoog kon klimmen. We houden jou dicht bij ons, omdat we je niet willen achterlaten. Niet kunnen achterlaten. Je bent een deel van ons leven, verweven met ons tot in de kleinste poriën. Het eerste hoofdstuk, alle levenslessen ertussenin en tot op dit eigenste moment. Het is niet enkel mooi om een huis te voorzien voor jouw hart, maar ook om het een echte thuis te geven. En dat doen we. Soms krampachtig, soms met veel verdriet. Maar altijd met liefde. Maar vandaag... Vandaag kon de wereld vol zijn van geluk,

we liepen nog even de tuin in we wilden dassen zien, glimwormen we wilden uilen horen, zeggen waar het op aankwam maar de wind ging tekeer in de dennen als een trein die voorbijreed en wij voelden ons achtergelaten op een perron kijk zei je nog hoe de zon opschuift maar het was schaduw daarna vouwden we de stoelen dicht we raapten schoenen uit het gras en deden lichten aan - Miriam Van hee Uit: Achter de bergen, 1996

De migraine sloeg weer toe toen we de tent opbraken en ik moest ook braken en mocht vast van mijn vader op de achterbank van de auto gaan liggen om tot mijzelf te komen en opeens was alles weg en zo ongeveer bij Alkmaar voelde ik me weer OK en mijn zus vroeg of ik weer snel wilde zitten gaan, want iedereen dacht nu dat ze 'enigst' kind was en dat was ze niet en wilde ze ook niet zijn, totdat ze jaren later aan mij vroeg of ik geen migraine had, waardoor ik zou moeten liggen gaan, zodat ze dan niet dachten dat we misschien een stelletje waren. - Mas Papo Inzending poëziewedstrijd

In de stad veranderen de andere mij in Marokkaan. Ik zie ze denken. Maar wat is denken? Dacht afgelopen nacht dat ik een puzzel aan het leggen was; het bleek een afbeelding van mezelf in staat van ontbinding; ik herkende mezelf aan mijn zwarte gympen. Op de radio hoorde ik (een paar jaar geleden) een bioloog zeggen: de natuur is door de warme winter van streek, overal in de stad denken planten dat het lente is. Het helpt een baby in de armen te leggen van een dement mens - baby of huisdier, wetenschappelijk onderzoek heeft het aangetoond, als ik me niet vergis. Ik ken bijna niemand uit de straat waarin ik tien jaar woon. De bovenbuurvrouw zonnebaadt in het zolderraam. We drinken een kop thee. Plotseling zegt ze: de stad weerkaatst in de autoramen als een rommelige boekenkast. - Mustafa Stitou Uit: Het Parool, 7 april 2009.

Zou het op een trage zondagmiddag gebeuren ergens tussen lentegroen en appelbloesem dat ik je ontmoet dat alle wilgen harten dragen dat alle vogels uitgelaten vragen wie, o wie is die glimlach die steeds breder het wonder terugziet in het kabbelende water - Olga Van Akkeren Inzending poëziewedstrijd

Kom, geliefde, bind je haar los, er bloeien meerkoetjes in de singel. Vouw je huis tot een bloem, trek je slippers aan, de tekenen staan gunstig. Ik hoorde op het journaal dat de Paus condooms uitdeelt en de oorlog in het Midden-Oosten is voorbij. Gisteren nog vond ik op de hoek van de Willemstraat een prachtige traan. Maak je bovenste knopje los. Rammel met je sleutels. Heb geen angst. We hebben elk de kou van de winter doorstaan, gescheiden door straten en muren. Hoe zou de zomer ons kunnen deren als we samen zijn? - Alexis De Roode Uit: Gratis tijd voor iedereen. 2010.

Ga de grond in en graaf een kelder enkele meters diep. Je hield altijd al van de donkere geuren van vochtige aarde en rottend blad. Maak nissen in de wanden en zet daarin wat je wilt bewaren. Kortom maak het gezellig. Ga daar liggen, om te oefenen, een paar dagen of een maand. Hoe zal het straks voelen, wat wil je dan onder handbereik om niet te erg alleen te zijn, ontbreekt er misschien nog iets? - Ruth van Rossum Uit: Sakasegawa. 2012.

... mijn vader waarvan ik pas ontdekt heb dat hij een merel was. Frank Koenegracht Twee oude mannen praten wat, het is vroeg in het jaar, de eerste warme lentenacht. Je staat in je tuin in Leiden, ik sta in mijn tuin in Bergen, we praten door de telefoon. Een zwaluw strijkt de hemel glad, de merel zingt op het dak van het huis waarin ik woon. Ik zeg: Hoor je de merel? Jij zegt: Hoor je de mijne? We houden onze telefoons omhoog. Zo staan we in de lentenacht, de eerste van het jaar, en onze merels zingen voor elkaar. - Sjoerd Kuyper Uit: September. 2009.

Zwemmen is losbandig slapen in spartelend water, is liefhebben met elke nog bruikbare porie, is eindeloos vrij zijn en inwendig zegevieren.   En zwemmen is de eenzaamheid betasten met vingers, is met armen en benen aloude geheimen vertellen   aan het altijd allesbegrijpende water.   Ik moet bekennen dat ik gek ben van water.   Want in het water adem ik water   word ik een schepper die zijn schepping omhelst,   en in het water kan men nooit geheel alleen zijn   en toch nog eenzaam blijven.   Zwemmen is een beetje bijna heilig zijn.   - Paul Snoek Uit: Hercules. Gedichten. 1960. Voor Maud Vanhauwaert, naar aanleiding van haar nieuwe voorstelling 'Mijn punt is eigenlijk'.  (Sorry, Maud!)

ik zat in de trein die mij bracht naar de stad waar ik werkte er gleed een korenveld voorbij groene bomen stonden vochtig van de nacht, de lucht leek door van gogh erbij geschilderd onbestemd en wispelturig ik wilde schrijven maar de woorden kwamen niet ik dacht aan jou aan het verband tussen de dingen dat je niet hier was maar god weet waar dat ik daarom de bomen zag de korenvelden en de lucht dat alles treurig was vergankelijk en prachtig - Miriam Van hee Uit: Achter de bergen, 1996

iemand kan honderd keer het raam open doen en weer sluiten koffie zetten, de post ophalen boodschappen doen en zich niet thuis voelen het gaat er niet om hoe vaak iemand aan tafel gaat zitten en een gedicht probeert te schrijven over zichzelf als over een ander die onschuldig is iemand kan falen en het daarbij laten - Miriam Van hee Uit: Achter de bergen, 1996

Als ge dicht genoeg komt als ge heel goed kijkt dan kunt ge de barsten zien van boven tot beneden van mijn schouder tot mijn tenen Het is maar wat het is Als ge dicht genoeg komt als ge heel goed kijkt dan ziet ge de lach om te camoufleren onder mijn kleren verander ik van kleur Laat mij los Laat mij buiten Ik heb nood aan lucht aan ademruimte Als ge dicht genoeg komt als ge heel goed kijkt dan ziet ge de lijmen om mij samen te houden Iets wat al eens hersteld is breekt makkelijker in twee maar het gevoel is al gekend dus het zeer valt mee Laat mij los Laat mij buiten Ik heb nood aan lucht Aan ademruimte Laat mij buiten Nood aan ademruimte Nood aan lucht - Hannelore Bedert Uit: Vanaf nu doe ik alles wat ik wil

Ik hou van Icarus die wist dat de was zou smelten en toch naar de zon toe vloog. ik hou van het meisje dat wel zag hoe blauw de baard van Blauwbaard was- dat was juist de reden. Ik houd van Doornroosje die alleen maar deed alsof ze sliep. Ik houd van sneeuwwitje, die de dwergen een stelletje neuroten vond. "Wie heeft er op mijn stoeltje gezeten? Wie heeft er van mijn bordje gegeten?' En van de dwerg, die helemaal niet zoveel van Sneeuwwitje hield; 'Toen zij er nog niet was, waren wij nog met zeven. En nu? Moet je ons nu eens zien.' Van de reus die kwaad is, omdat iedereen zijn schoenen laarzen noemt. Ik houd van wie niet in het sprookje past. Maar vooral hou ik van Icarus die wist dat de was zou smelten en toch naar de zon toe vloog. - Tjitske Jansen Uit Het moest maar eens gaan sneeuwen. Uitgeverij Podium, 2003

zoals alle mensen heb ik de meeste prijzen op deze wereld niet gewonnen heb ik de meeste boeken niet gelezen er nog minder van geschreven heb ik de meeste kinderen niet gebaard de meeste mensen nooit ontmoet de meesten niet eens gekust dat stelt mij voor vandaag gerust - Maud Vanhauwaert Uit: Ik ben mogelijk

en hoe ik niet vergeet wat ik vergeten ben, meer nog dat wat ik vergeten ben, daaraan denk ik nog het meest zoals aan wat mijn moeder bedoelde toen ik, nog zo dik als Afrika en mijn cavia nog mals, haar vroeg waarom vergeten geen 'ge' krijgt zoals geslapen, gegeten en gedanst en zij toen, terwijl ze de strijk opplooide mompelde alsof ze de woorden tussen mijn kleren schoof: vergeten wordt nooit voltooid - Maud Vanhauwaert Uit: Ik ben mogelijk Naar aanleiding van Gedichtendag 2018 en de aanstelling van Maud Vanhauwaert als stadsdichter in Antwerpen.

je voelde het zweet op je wenkbrauwen rusten, je keek waar je liep en het leek alsof de aarde terugkeek, de stenen de bladeren van vorig jaar wenkten je eerst en weken dan weer, ze maakten je dronken, je struikelde maar je bleef overeind, je leefde gewaarschuwd en je gedachten zweefden niet langer maar ze bezonken tegen een veld violetblauwe bloemen ze roken naar fresia's, of nee, seringen ze roken naar vroeger, je jeugd, je verlangen, je kende de weg niet noch de bestemming deze vreugde niet en deze bloemen - Miriam Van Hee Uit: Buitenland, De Bezige Bij (2008)

vouw je schaduw op spreid de horizon knip de tijd buiten de stippellijn open je deur, je denken adem je nieuw en stap de dag, het jaar in. - Mary Heylema