Het is mooi een raam te zijn waarin het licht niet dooft voor al wie denkt: 'Het is al laat'.

Het ging omhoog - Biezon

besmuis'teren (besmuisterde, heeft besmuisterd), (overg.) (gew.) bevuilen, bemorsen, vettig maken

Men moet altijd enigszins verdrietig zijn, anders is men verloren, maar men moet wel een beetje verloren zijn – van het reddeloze soort – anders zou men alleen maar gelukkig zijn, toch moet men ook gelukkig zijn, zo maar gelukkig kunnen zijn, in alle staten van geluk, anders zou men maar verdrietig zijn, enigszins verdrietig altijd. - Toon Tellegen Uit: Minuscule oorlogen,niet met het blote oog zichtbaar

Nog één stap... zegt de een Nog duizend stappen... zegt de ander. ... tussen jou en mij, zegt de een. ... tussen mij en jou, zegt de ander. De een neemt duizend stappen en de ander zegt: nu zijn het er nóg meer, nog tienduizend stappen! De ander neemt één stap en de een zegt: een halve stap was al voldoende, nu zie ik het. - Toon Tellegen uit: De een en de ander

Laat dit niet alles zijn, dit leven stil en donker Als het maandelijkse bloeden van de vrouwen. Laat mij van iemand zijn, maar ook niet zo volstrekt Dat ik verdwijn, in haar, in hem, of weg moet gaan Omdat geen mens mijn menselijk gewicht kan tillen. Uit schrik voor mijn gezicht schrijf ik dit op. Altijd ben ik onderweg. Ik vind geen rust Bij mij, ben bang als jij mijn trage stap hoort branden Op de koude tegels in de gang naar jou. De deur gaat open. En zoenend en stom onderzoeken je lippen De sombere man die jou zwijgend staat aan te blaffen Met liefdesgedichten. Geef hem je bed. Laat alle deuren Op een kier. - Leonard Nolens

U Nu! - Joost van den Vondel

Zoals het landschap in mijn ogen Zo heb ik je voorgelogen Dat de dingen grijpbaar zijn. Wat ons betreft Dit graan in bedauwde weiden Fruit dat te hard voor woorden is We hebben deze vorm gewild. Kijk naar het landschap waar Bomen tot blazoenen zijn geworden En ieder ding een naam geeft Aan een ander. Hou dit vol. Hou dit vol dat wij elkaar herkennen, Ook in de schemer. Zoals verhalen lijken op een paard, En kinderen op wolken. Hou dit vol. Ooit wordt je pols genomen. Tekent iemand met je hand, En zijn wij werkelijk Een landschap voor elkaar. - Stefan Hertmans

Ze trokken God aan zijn mouw; 'Dat geschenk van je, de liefde, wat was daar de bedoeling van?' Het regende en God verzonk in gepeins (maar eerst rukte hij zich nog los, hij hield niet van hun manieren) en al peinzend waadde hij door leven en door dood, door waanzin en nalatigheid, door waarheid en door angst, zag hoe zij frunnikten aan elkaars jas en daalde peinzend af langs de smalle trap van hun rede- 'Ik heb het geweten,' mompelde hij. 'Ik heb het geweten.' - Toon Tellegen uit: Kruis en munt