Nieuwe klinker
Ik schrijf je tot een nieuwe klinker die ruikt naar jong gras, met een onbestemde kleur maar prima op de kast staat, in een vaas of tussen boeken. Je akoestiek klinkt prachtig naast andere letters, nooit extreem zacht of kwaadaardig luid. Jou gebruik ik het meest, mijn mond loopt van je over, mijn pen drinkt gulzig je bloed. Je bent het ontbrekende brokstuk in de taal, een robuuste tafel waar met servet aan wordt gedineerd, met eerbied voor spelling. Aan het einde van een zin vang ik je licht in een woord, als een caleidoscoop draai ik je alle kanten op. Ik wacht nog op dat ene gedicht. - Maarten Inghels