Nieuwe klinker

Ik schrijf je tot een nieuwe klinker die ruikt

naar jong gras, met een onbestemde kleur

maar prima op de kast staat, in een vaas of

tussen boeken. Je akoestiek klinkt prachtig naast

andere letters, nooit extreem zacht of kwaadaardig luid.

Jou gebruik ik het meest, mijn mond loopt van je over,

mijn pen drinkt gulzig je bloed. Je bent het ontbrekende

brokstuk in de taal, een robuuste tafel waar met servet

aan wordt gedineerd, met eerbied voor spelling.

Aan het einde van een zin vang ik je licht

in een woord, als een caleidoscoop draai ik je

alle kanten op. Ik wacht nog op dat ene gedicht.

- Maarten Inghels