Het is mooi een raam te zijn waarin het licht niet dooft voor al wie denkt: 'Het is al laat'.

Het is tijd voor open spel, mijn liefste. De kaarten op tafel. Ik heb er twee: mijzelf en wat ik schrijf. Ze zijn van weinig waarde, om niet te zeggen van geen tel. De hand van jou is rijker: je lijf is nog het minste, al is het lang niet mis. Maar ook illusies heb je nog, en hoop. Jij hebt alles wat er is. Toch ben ik soms al op je uitgekeken, ontkennen heeft geen zin. Je zult dat ook wel weten: gewenning is een ziekte, ze slaat toe van bij het begin, en op het einde is het beter om te breken. Ik wil daar nu niet over praten. Wat komen moet, dat komt. Alleen: er zal nimmer sprake zijn van schuld. En nog minder van vergeten. Dat er, in dit land van kwezels en kastraten, in deze tijd van tegenstand en onbenul, twee levens waren die elkander kruisten, met een vuurwerk van vergeefse woorden, en de troost van wat lichamelijk

Mag ik met jou een feestje zijn tot ver na moe en middernacht en 's ochtends met een kater bak ik broodjes en voor later maak ik foto's van als je naar me lacht - Lars van der Werf Uit: Versjes van Lars

Ik zag haar blik, en wist: de dood kan nooit groter zijn dan haar ogen. Die hand, die vrijgevige hand waarin zoveel speculaas had gelegen klampte zich vast aan de laatste lettergreep van dit leven. Naast haar bed: een speld, een kam een spiegel. Ik had haar kleren uitgekozen en haar nagels kleur gegeven. Ik zei God hoeft niet zo lelijk te zijn als hij jou deed geloven. En zij lachte. Ik gaf een kus, tekende met vaste hand de broodnodige papieren en een uur later keek ik naar haar uitgewoonde lichaam een lichaam, zo mager van gezwellen dat de tijd haar haast vergat te vellen. - Aloys Vonckx

Als je triest bent zegt de dokter moet je meer eten klieren die slecht werken hebben voedsel nodig om op toeren te raken dat is logisch maar de dokter denkt niet aan mij. tweemaal in één rondgang van het wiel voelde ik hoe groot de zon was ook als de zomer niet meloenen langs het gras uitspreidt en zachte misère goedmoedig over het pad hobbelt. - Hans Lodeizen