Het is mooi een raam te zijn waarin het licht niet dooft voor al wie denkt: 'Het is al laat'.

Waar ik naar verlang vandaag een frisse zomerjurk te dragen met blote schouders, een uitgesneden hals en rug en vooral goed los om de heupen waarmee ik dan de tuin in loop de zon schijnt warm, maar de wind houdt het draaglijk en brengt de jurk in beweging en dan ben jij er natuurlijk ook die de jurk al even mooi vindt en samen trekken we hem uit en hangen hem aan een tak en liggen te kijken in het gras naar zo'n frisse zomerjurk in een boom, daar verlang ik het meest naar vandaag. - Jo Goovaerts

je hebt me alleen gelaten maar ik heb het je al vergeven want ik weet dat je nog ergens bent vannacht nog, toen ik door de stad dwaalde, zag ik je silhouet in het glas van een badkamer en gisteren hoorde ik je in het bos lachen zie je, ik weet dat je er nog bent laatst reed je me voorbij met vier andere mensen in een oude auto en ofschoon jij de enige was die niet omkeek, wist ik toch dat jij de enige was die mij herkende de enige die zonder mij niet kan leven en ik heb geglimlacht ik was zeker dat je me niet verlaten zou morgen misschien zul je terugkomen of anders overmorgen of wie weet wel nooit maar je kunt me niet verlaten - Hans Lodeizen

We zaten neer in de trein ik hunkerde naar iemand anders dan mezelf om mee in de knoop te liggen verstrengeld, als armen en vlinderkusjes de eerste nachten. Jij glimlachte en je zweeg dat was het eerste wat we samen deden. We zaten neer zoals we gemaakt zijn: voor elkaar. - Emanuelle Gernay

Je lichaam vast in slaap, de rest vloog weg. Een hand ligt naast je met gekrulde vingers. Doe ik mijn hand erin, de jouwe sluit zich, neemt die van mij en legt hem op je hart, je andere eroverheen. Wat heet liefde. Zomaar zing ik iets zonder dat ik het merk, een lied dat niet bedacht wordt maar bestaat, ik weet van niks, ik merk dat ik het zing terwijl ik fiets, een trap afloop, blad hark, ik weet niet wat ik zing tot het gezongen is. - Eva Gerlach

Als iemand mij nou maar had opgeraapt en in zijn zak gestopt en daar gelaten had, dat af en toe een hand mij vond, voelde hoe zacht ik was en dan weer losliet. Of op de vensterbank gelegd, op 't nachtkastje, in een rommeldoos. De keukenla! Ik heb nog nooit een reis gemaakt, ik moest zo nodig wortel schieten. Als iemand mij nou maar had opgeraapt, er was niets aan de hand geweest, ik was kastanjebruin geweest, ik had geglansd, geglansd, wat later was ik wat gaan rimpelen, en dan, nou ja, maar nu, nu moet ik onvrijwillig transformeren en niet zo'n beetje ook. En steeds als ik zo ongeveer gewend ben aan mijn nieuwe vorm, steeds als ik zo min of meer geaccepteerd heb dat ik ben zoals ik ben, dan ben ik alweer anders. En als het nu zo was dat ik gekozen had om zo te zijn, dat ik het wilde: steeds een ring erbij, zoveel soortgenoten aan mijn takken in hun veilig stekelhuis, zo anders dan ikzelf, maar wat weet ik het nog goed. Ik heb het opgegeven

De bijen hangen zo loom aan de bloemen en de zonneschijn ligt zo lui op de grond. Er woekert een vredelijke lediggang. Ledigheid is des duivels oorkussen. Wat doen de mensen niet allemaal uit verveling. Ze studeren uit verveling, ze bidden uit verveling, ze verlieven zich, gaan trouwen en vermenig- vuldigen zich uit verveling en ten slotte sterven ze uit ver- veling en - dat is het gekke - alles met de meest gewichtige gezichten, zonder dat ze merken waarom, en ze zien er weer ik veel wat in. Al deze helden, deze genieën, deze domkop- pen, deze heiligen, deze zondaren, deze familievaders zijn in wezen niets anders dan geraffineerde lediggangers. Waarom moet ik dat juist nu weten? Waarom kan ik mezelf niet au sérieux nemen, en het arme popje een rok aantrekken en een paraplu in de hand geven, zodat het zeer rechtschapen, zeer nuttig en zeer redelijk wordt? Waarom moet ik dat juist nu weten? Ik ben een ellendige grappenmaker. Waarom kan ik mijn grappen niet ook met een