Vandaag heb ik geen woorden

Papa.

Vandaag ben ik geen raam, heb ik geen licht en denk ik ‘Het is te laat’. Te laat voor al die dingen waarvan we ooit droomden samen. Het was al langer vijf voor twaalf, nu is het middernacht. Alle mensen gingen slapen en jij werd nooit meer wakker.

Ik mis alle dingen die jij nu mist door er niet te zijn. Kon ik het allemaal maar delen door gewoon je deur binnen te wandelen, die knarsend toch altijd open ging. En was je maar de ladder, waarop dat piepnieuw nageslacht omhoog kon klimmen.

We houden jou dicht bij ons, omdat we je niet willen achterlaten. Niet kunnen achterlaten. Je bent een deel van ons leven, verweven met ons tot in de kleinste poriën. Het eerste hoofdstuk, alle levenslessen ertussenin en tot op dit eigenste moment.

Het is niet enkel mooi om een huis te voorzien voor jouw hart, maar ook om het een echte thuis te geven. En dat doen we. Soms krampachtig, soms met veel verdriet. Maar altijd met liefde.

Maar vandaag... Vandaag kon de wereld vol zijn van geluk, en toch:
leeg, zonder jou.


Het volledige gedicht dat aan de basis ligt van deze blog is nog eens hier te lezen.