Waarom is het dat de liefde zo is: een razende en gevlekte zon, een blauwe maan komend uit een witte zee, een omgekeerde wereld, een uiteenvallend woord, een angst en een sprong in het licht van de nacht? Het is waar dat ik zoveel mensen die vrouwen waren liefste heb genoemd. Het is waar dat ik mijn ogen steeds dicht wou doen, niet wou denken, nooit meer denken, maar wilde proberen de zwaartekracht met een nieuw en scherend soort vliegen na het diepste en zwartste punt - belachelijk te maken. Maar waarom, waarom is het dat liefde zo is; een tekort in de wereld, een te veel in de lucht, in de stemmen der goden wanneer zijn zingen en slechts gelukkig zijn? Liefde is geen geluk. Is een poging tot vallen, zwemmen, vliegen, onwaarschijnlijk stilstaan . De mensen leven met de poppetjes van hun angst en noemen dat liefde. Maar liefde is anders, is een bestaan dat verandert, dat door lagen van nacht en van licht daalt of stijgt naar het langzaamste muziekmaken van de ti...