Het is mooi een raam te zijn waarin het licht niet dooft voor al wie denkt: 'Het is al laat'.

We leren haast aan alsof het gedrag is. Het is geen gedrag, het is iets wat daar sterk aan doet denken maar het gebeurt ernaast, terwijl je stilstaat en iemand passeert je, fluistert: geen tijd te blijven staan, overal wachten ze op je, loop door, iemand fluistert zo dicht bij je oor dat je het min of meer zelf hebt bedacht en dat heb je, zolang je maar snel bent laat je alles achter, ben je iedereen voor. We komen met al onze haast, want we hebben uitbundig verzameld, groots ingeslagen, we hangen boordevol, tassen dragend, onder de oksels geklemd, onder de kin opgestapeld bij een nieuwe caissière. Zij glimlacht opmerkelijk traag. Het systeem ligt er helemaal uit, zegt ze. Al uren, niet voor eerst vandaag. U kunt koffie krijgen. Of wachten als u wilt, een klachtenbrief schrijven. Maar ze zijn onderweg. Echt. Ik heb het nagevraagd. - Ester Naomi Perquin

Mocht je me vergeten wil ik dat je één ding weet: Als ik kijk naar de kristalmaan, de rode tak van trage herfst bij mijn raam, als ik, bij het vuur gezeten, de ongrijpbare as neem of rimpelig lijf van brandhout, weet je, dat alles mij tot jou voert, alsof alles wat bestaat, geuren, licht, metalen, scheepjes zijn die varen naar jouw eilanden die me verwachten. Welnu dan, als beetje bij beetje jouw liefde voor mij minder wordt, zal beetje bij beetje mijn liefde voor jou minder worden. Als je me plotseling vergeet, zoek me niet, want ik zal je reeds vergeten zijn. Als je de wind van vlaggen die door mijn leven waait waanzinnig en lang vindt, en je besluit me aan de oever te laten van het hart waarin ik wortel bedenk dat op die dag, op dat uur, ik mijn armen op zal heffen, dat mijn wortels naar buiten komen om andere grond te zoeken. Maar als je dag na dag, uur na uur, voelt - onverzoenlijk lief - dat je voor mij be...