Je zou me prima staan

Als een dwanggedachte kom ik op visite in je ogen;

vooral aan de slapen zal ik ouder worden. Verder

gaat het dan zoals in een roman; ik schrijf mijn koude

bij je binnen, ik loop trillend op je klippen. Je herfst

ontploft. Ik speel je pijn, een rib, vervaag met je rest.

Ik leg je stem aan banden en vraag me af hoe ik je zal

dragen; als een zondagspak, als vuil onder mijn nagels,

een leven lang zou je me prima staan. Toch blijft

deze jas van vlees en boter bloter dan normaal;

door je broze huid zie ik gesponnen vlees en organen

verhuizen; alsof je lichaam me niet wil herinneren.

Je liefde is vandaag een rusteloos land.

- Maarten Inghels