weerbarstig

bedenk me als een stukje papier
dat je onbedacht in je jaszak propt
nadat je er wat op schreef. ik laat open

wat, al hoop ik: laat het een zin zijn. één
voor in een vers van later en waaraan je
blijft denken, nog lang nadat je me wegstopte.

je kent de zin naderhand vanbuiten. hij doemt op
als een mantra in je hoofd. toch, nooit vind je er
de juiste context voor: een goed gedicht
dat de zin plaatst, omkadert, bovenal temt.

hoe je me dan na verloop van tijd bovenhaalt,
streelt en zucht: wat moet ik met je aan?

- Sylvie Marie