Gedichtendag 2015: Vlakte van niets

Zo hard dat het waait –we hoeven niet te praten als jij niet wilt.

Je vouwt de wind tussen je vingers tot een eeuwig wegzwevend vliegtuigje

dat ons een andere ruimte en tijd in laat kijken

tot waar jij op een rotsblok zit met een blik

alsof je je een plek herinnert waar je eindelijk zou kunnen blijven.

We zien

hoe je niet langer beweegt. Er is werkelijk niets in die vlakte.

Als een woestijnvos, zo laag

over laag groeit stilte-als je iets aanraakt, stuift het op.

De wind blaast je haren als een fakkel achter je hoofd.

Het is moeilijk dichterbij te komen.

Je kantelt je bekken, kromt je over je eigen hand.

Je wrijft je duim over je wijsvinger om te zien wat het is,

dat glanzende. Om mij te laten zien wat het is. Als een speekseldraadje.

We hebben het gevoel zo dicht te zijn genaderd

dat het ons had kunnen aanraken.

- Peter Verhelst

Uit: Wij totale vlam, bekroond met de Herman de Coninckprijs 2015