Het is mooi een raam te zijn waarin het licht niet dooft voor al wie denkt: 'Het is al laat'.

Zo hard dat het waait –we hoeven niet te praten als jij niet wilt. Je vouwt de wind tussen je vingers tot een eeuwig wegzwevend vliegtuigje dat ons een andere ruimte en tijd in laat kijken tot waar jij op een rotsblok zit met een blik alsof je je een plek herinnert waar je eindelijk zou kunnen blijven. We zien hoe je niet langer beweegt. Er is werkelijk niets in die vlakte. Als een woestijnvos, zo laag over laag groeit stilte-als je iets aanraakt, stuift het op. De wind blaast je haren als een fakkel achter je hoofd. Het is moeilijk dichterbij te komen. Je kantelt je bekken, kromt je over je eigen hand. Je wrijft je duim over je wijsvinger om te zien wat het is, dat glanzende. Om mij te laten zien wat het is. Als een speekseldraadje. We hebben het gevoel zo dicht te zijn genaderd dat het ons had kunnen aanraken. - Peter Verhelst Uit: Wij totale vlam, bekroond met de Herman de Coninckprijs 2015

Ik verlies het van de taal sinds je bij me bent en ik baal dat er geen woord is dat dezelfde mooiheid kent - Lars van der Werf Uit: Versjes van Lars

Of wij ooit in elkaar zullen passen en plooien elk zijn eigen lijf in oeverloos hijgen of zwijgend rug aan rug; jij in mijn schoot in het oneindige starend b.v. naar een korenveld naar de geur van jouw woorden me vastbijtend in het zachtste stukje van jouw oor. - Johan Van Cauwenberge