Ik was mijzelf niet meer...

Ik was mijzelf niet meer
dat ogenblik. Toen ik je zoende
waren woorden al lang overbodig,
en jij bood je mond.

Het was groots
hoe jij je lichaam toen
dun tegen me aan drukte
(woorden blijven ver onder
de maat van deze tederheid).
Ik was een tijd mijn naam vergeten
 en schrok toen ik hem later
hoorde uit je mond.

Het was alsof
ik met een schok
mezelf weervond.

Nu ik dit ogenblik oproep in woorden
besef ik pas:
Alleen dit is onzegbaar. 

- Stefaan van den Bremt