Godzegentje

Onze moeder sloeg de geuren op. Als ze ons voor het

slapengaan een kruisje gaf, en nog even met haar wijsvinger

over onze wangen aaide, herinnerde haar hand ons aan

de voorbije dag. Aan haar hand hing de lucht van geschilde

uien, en daarvan kwam het stoofvlees weer op tafel. Door

de zweem van boenwas herinnerden we ons hoe het huis

had geroken toen we uit school kwamen. De geur van de

Spaanse zeep die ze altijd van dezelfde buurvrouw kreeg,

en ondanks die buurvrouw heel lekker vond, deed ons

eraan denken dat we vanavond in de keuken lang tegen

haar aan hadden geleund, maar eigenlijk niet lang genoeg.

Tegen de tijd dat we naar bed moesten, en zij sokken zat

te stoppen terwijl ze naar de televisie keek, had ze allang

de lucht van bloemen opgeslagen, want de sokken roken

naar de wasmachine,en haar handen intussen ook. Haar

vngers stelden ons gerust: niets is veranderd.

'Godzegentje en bewaartje,' zei ze, en het kruisje dat ze

gaf was dun als haar stem. Ze tekende het behoedzaam

op ons voorhoofd, en zorgde ervoor dat we het tot lang

na bedtijd zouden kunnen natekenen, want ze wist dat ons

voorhoofd een geheugen had waar we beter van sliepen.

We krulden onszelf op onder onze deken, zoals wasberen

doen, en dachten aan de geuren van onze moeder.

- Bart Moeyaert