Continentendrift

We dwarrelen en dwarrelen, eindigen

onder de platoenen. Weldra moet alles en iedereen

op een hoop geveegd, maar trek de plaid tot aan je kin,

streel de vacht, blijf voor één keer rustig. Geleidelijk

boetten we aan kracht in, werden we als het klimaat

onberekenbaar -we zijn de heetste herfstdag ooit.

Een stem heeft beterschap beloofd. We leerden onszelf

te knielen en rode thee door te slikken. Je goot het glas

over je arm leeg, in de hoop iets over te houden

voor later, iets om glimlachend aan te denken

op de rand van een tuinstoel: weet je nog, toen we

uitkeken over de smeulende tuin dat jij zomaar

je glas hete thee, god weet je nog, terwijl de ander

antwoordt: we hebben het voor elkaar

gedaan, ja toch. Stil maar.

Stuifmeel brengt je aan het niezen.

Seizoenen blijven zich

van seizoen vergissen.

Zo veel vlinders

sneeuwend in april,

zo veel rozenbottels straks.

- Peter Verhelst