Als dan het koperen keteltje vol as

van wat ik was wordt leeggeschud

over het geduldig gras,

mijn lief, sta daar niet voor schut

en veeg de rimmel van je wangen.
Dank aan de vingers die deze regels schreven

in onze tijd van verlangen

en die je streelden tijdens hun leven.

En lach om wat ik was, onder meer

het gesnurk in de bioscoop,

de onderbroek die steeds afzakte,

de debiele grap en de logge loop

naar jou keer op keer

toen ik je nu warme weelde pakte.

- Hugo Claus