Met mama op de bedrand

wordt de kamer lekker warm.

Ik mag nog even liggen

in de holte van haar arm.

Ze leest me een verhaaltje

over dromen uit een land

waar alle mensen wonen

in een nachtblauw ledikant.

Het einde – moet ik zeggen,

heb ik nog nooit gehoord.

Maar zacht – dat weet ik zeker,

is vast het laatste woord.

- Bart Moeyaert