Sonnet XVII

Ik bemin je niet als was je een roos van zout, topaas,

of een pijl van anjers die het vuur voortstuwen.

Ik bemin je zoals men houdt van zekere donkere zaken,

heimelijk, tussen de schaduw en de ziel.

Ik bemin je als de plant die niet bloesemt maar

het licht van de bloemen leidt, verborgen, in zich,

en dankzij jouw liefde leeft de krappe geur die

uit de aarde stijgt duister in mijn lijf.

Ik bemin je zonder te weten hoe, of wanneer, of waarvan.

Ik bemin je onmiddellijk zonder problemen of trots.

Ik bemin je zo omdat ik het op geen andere manier kan

Behalve op deze wijze die ik niet ben, noch jij,

zo dicht dat je hand op mijn borst de mijne is,

zo dicht dat jouw ogen zich sluiten met mijn droom.

- Pablo Neruda