Het is mooi een raam te zijn waarin het licht niet dooft voor al wie denkt: 'Het is al laat'.

Het is een magere troost dat alles moet verdwijnen en ik je hoe dan ook op een keer toch zou moeten missen, bij voorbeeld door de dood. Ik hou van je, al kunnen we waarschijnlijk niet meer worden wat we vroeger waren of dachten te zijn. Geen verhalen over afkeer, over waanzin of grote trouw: ik verlang naar toen terwijl ik ouder word. Ik denk nog veel aan jou. - Tom Lanoye uit: 'In de piste'

Al de fans van Brandweer Zone Antwerpen mochten gisteren een dichtregeltje inzenden voor Gedichtendag. Ik had de leuke en zware taak om er een volwaardig gedicht van te maken. Bij deze het resultaat! We zoeken water om te blussen om het razende vuur te sussen De vlammen likken aan de rand van het dak Voor vuur hebben we een zwak Ik wil elke brandweerman wel kussen En met een brandslang het vuur blussen Laait het weer op, dan temmen we het weer Zo gaan we door, keer op keer Maar wanneer de spanning en de temperatuur stijgt, Worden de luchtwegen bedreigd Het wordt hier stilaan lekker knus We staan paraat voor elke klus Een witte wolk die ten hemel stijgt, een held die hijgt Rook is trouwens altijd giftig als je 't binnen krijgt Brandweerlui zijn ware helden, Achteruit gaan doen we zelden Steeds vooruit door vuur en vlam Ook al ligt het verkeer door onze helden soms wat lam Wat is dit toch een prachtig gedicht Maar firefighters in pyjama is ook geen gezic...

Geen aanleg voor koetjes en kalfjes. Te weinig geduld voor diplomatie. Wie heeft het niet allemaal eerder geroken, gezien en gehoord: de duistere walm van lafheid en leugens, alle schijn- bewegingen en machinaties, je eigen gebreken en die van de soort. En dan komt de kunst om de laatste bruikbare toonaard te vinden en niet te verzinken in dat o zo zalige, zwijgende niets. Want natuurlijk is alles al eerder gezegd en vertoond, maar nog levend al zwijgen is wel de allerdoodste dood. - Marc Tritsmans