#alleenopreis - 2

Oké. Het is echt wel oké! De rit verliep vlot, het huisje was relatief snel gevonden en de sleutel nog sneller. Ik maakte me natuurlijk weer eens zorgen om niets.

De eerste nacht verliep wat moeizaam, omdat het huis langs alle kanten kraakt. Het vroeg dus iets meer moeite om op te staan, al verdween dat gevoel meteen als ik de rolluiken opende. De bergen volledig gehuld in een fantastische mist. Snel een koffietje zetten, een dikke trui aan en naar buiten! Geweldig, dit. Ongelooflijk genieten van de stilte om me heen. Ik mis eigenlijk niet echt iemand om dit mee te delen, klinkt dat gek?

De rest van de dag ga ik op trektocht. Een avontuurlijke wandeling van 9 kilometer, dat zal me wel lukken he. Of niet? Ik duw de twijfels weg en vertrek met een rugzak vol praktische dingen en veel goede moed. De eerste kilometers van de wandeling wegen mentaal zwaarder dan ik dacht. "Is 9 km toch niet te veel ineens? En wat als ik mijn voet omsla of iets anders ergs voor heb? Stel dat ik verdwaal!". Die gedachten sleur ik zo'n drie kilometers mee. En dan sta ik even stil. "Och Jasmien, wat dan nog. Dan los je dat toch gewoon op he." Het besef dat ik gerust iets meer zelfvertrouwen mag hebben, dringt zich op. Verbazingwekkend genoeg helpt dit besef om me al die negatieve gedachten te doen vergeten. Ik geniet. Even later kruist een marter mijn pad. Wauw, ongelooflijk! Hij (of zij?) kijkt even diep in mijn ogen, maakt een sierlijke sprong en keert achteraf nog even terug als ik achterom kijk. Machtig. Waarschijnlijk had ik dit nooit meegemaakt als er iemand naast me aan het praten was...

Onderweg gebeurt het geregeld dat ik denk verdwaald te zijn. (Deze zinsconstructie beschrijft het gevoel volledig.) De verlossing bij de ontdekking van een nieuwe wegwijzer is met momenten dan ook enorm. "Oké! Still on track!" Ondertussen volg ik nauwgezet mee op de topografische kaart en besef ik dat ook dat me beter afgaat dan verwacht. Het doet me plezier als ik bepaalde zaken herken of goed weet aan te duiden. Klinkt banaal, maar toch geeft het een geweldige kick. Ik weet dan precies toch wel een beetje waar ik mee bezig ben...

Tegen de laatste kilometers aan voel ik wat alleen wandelen betekent, of toch een beetje. Mijn gedachten zijn niet meer gefocust op het vinden van de weg -daarvoor vertrouw ik ondertussen genoeg op mezelf, de kaart en de wegwijzers- maar eerder op andere zaken. Op de geur van de loofbossen en koeien, de buizerd in de lucht en de vele plantjes en insecten onderweg. Dankbaar neem ik foto's en besef: nu ben ik echt weg van de wereld. Gewoon, in stilte. Zonder alles per se te moeten delen met iemand die naast je wandelt.

Mijn hoofd overloopt daarna ook spontaan even de laatste jaren van mijn leven. Plots overvalt me een droefenis. Maar een gek soort: zo een die al aanvaard is nog voor het zich effectief uit. Ik kan het heel moeilijk anders omschrijven. Het voelde alsof het helemaal oké was om even stil te staan bij mezelf, ook al was ik fysiek nog steeds in beweging. Het klinkt zo cliché, maar ik denk dat ik nu pas de emoties toe kon laten die in de hectische gang van zaken verloren gingen. Het voelde verlossend om te kunnen toegeven dat ik bepaalde mensen mis in mijn leven. Mensen die ik nooit meer zal zien, en mensen die ik wel nog zie maar dan op een andere manier. Dat ik het jammer vind hoe alles gelopen is. Dat het misschien beter anders was geweest, maar dat het nu niet zo is. En dat is ook oké. Beseffen dat ik eigenlijk best wel sterk ben (geweest). Misschien had ik het dus wel nodig om deze grens te verleggen vandaag, zodat ik dit even helemaal zelf kon voelen. Moe, maar enorm voldaan, klop ik de wandelschoenen uit en kruip terug de auto in.

Echt, ik kan het alleen maar aanraden. Waar zijn die wandelbottines ook alweer? Tijd om te gaan.


P.S.: Voor alle duidelijkheid: wandelen in gezelschap is ook leuk he. En alle respect voor de mensen die ellenlange trektochten (alleen) ondernemen. In dat opzicht is die negen km natuurlijk ongelooflijk peanuts. Maar hé, het gaat om het idee en de ervaring.