#alleenopreis - 0

Morgen is het zo ver: dan vertrek ik voor een weekje alleen weg. Toch niet zo bijzonder, hoor ik je denken. Voor mij is het dat wel. Na jarenlang vakanties met het gezin, daarna met het lief en nog eens daarna met de vriendengroep... Zou ik niet weten hoe het voelt om echt héél de tijd met jezelf te zijn. En kan ik dat eigenlijk wel? Misschien ben ik m'n eigen gezelschap na een dag alweer beu. De vraag blijft ook of ik genoeg zal durven en of ik niet eenzaam raak.

Waarom dan toch? For starters: als ik niet alleen weg ging, dan had ik gewoon géén vakantie. Iedereen heeft drukke agenda's, reizen moeten lang op voorhand gepland worden en buiten de schoolvakanties om... Niet vanzelfsprekend voor de leerkrachten in de vriendenkring. Daarnaast sprak het idee me eigenlijk wel aan. "Dat moet ik toch kunnen, niet?"Het is ook een goeie leerschool voor het echte Alleen Wonen, wat er stilaan zit aan te komen. Niet echt natuurlijk, want vakanties zijn niet hetzelfde als de dagdagelijkse sleur... Maar toch.

Al die dingen overtuigden me om toch maar de stap te zetten. Niet te ver, maar net ver genoeg. Rustig, maar ook genoeg dingen om te doen in de buurt. Zo gezegd, zo gedaan. Ik trek dus naar Treignes, in de Ardennen. Net tegen de grens met Frankrijk, op twee uur rijden van het thuisfront. Ideaal.

Tot eerder deze week ging het eigenlijk prima. "Tuurlijk kan ik mijn vrouwtje wel staan!", antwoordde ik steevast als mensen vreemd keken. En óf ze vreemd keken. "Alléén? Hélemaal alléén?!" Nee, daar vonden ze precies maar niets aan. Want wat moet je dan een hele dag doen en met wie deel je dan al die ervaringen? Ah ja bon, met mezelf hé. That's the point.

Tot vandaag. Nu krijg ik toch ook wel wat schrik. Niet meteen voor de tijd dat ik er ben, wel voor alle mogelijke dingen die fout kunnen gaan. Doemdenken, een van mijn meest gebezigde bezigheden. Het moet zowaar maar eens gebeuren dat ik het huisje niet vind, of de sleutel om dat huisje open te doen. (Die zit volgens de eigenares wel héél erg goed verstopt.) En dan zal er ook wel iets levensnoodzakelijk ontbreken in mijn valies, waarvan iedereen zegt "alez, Jasmien, dat je dat nu vergeten bent".

Ik ben nog nooit tegelijkertijd zó enthousiast en zó angstig geweest voor één en hetzelfde iets, denk ik. Maar ik heb besloten dat dat juist iets positiefs is. Dat betekent dat ik alweer eens een grens ga verleggen en dat ik er eigenlijk wel zin in heb.

Allright, bring it on!