Kamer 832

Ik zag haar blik, en wist: de dood kan

nooit groter zijn dan haar ogen.

Die hand, die vrijgevige hand

waarin zoveel speculaas had gelegen

klampte zich vast aan de laatste

lettergreep van dit leven.

Naast haar bed: een speld, een kam

een spiegel. Ik had haar kleren uitgekozen

en haar nagels kleur gegeven. Ik zei

God hoeft niet zo lelijk te zijn

als hij jou deed geloven. En zij lachte.

Ik gaf een kus, tekende met vaste hand

de broodnodige papieren en een uur later

keek ik naar haar uitgewoonde lichaam

een lichaam, zo mager van gezwellen

dat de tijd haar haast vergat te vellen.

- Aloys Vonckx